Informacje w formie zapisu cyfrowego zaczynają przyjmować dominującą pozycję w nowoczesnej stomatologii. Kartoteki prowadzi się rutynowo w formie komputerowej, zdjęcia cyfrowe wypierają tradycyjne (1), więc wydaje się rzeczą naturalną, że następnym krokiem będzie zastosowanie trójwymiarowych modeli cyfrowych do planowania leczenia. Dotyczyć to będzie w przyszłości planowania leczenia w ortodoncji oraz większych prac protetycznych. Ułatwi to nie tylko samo planowanie leczenia, lecz także dzielenie się informacją między personelem i pacjentami. Dla ortodonty stanowi problem, iż modele gipsowe wymagają miejsca do przechowywania, ponieważ przepisy prawne nakazują przechowywanie dokumentacji lekarskiej tak długo, jak „jest to uzasadnione” (2).

W USA modele cyfrowe zostały wprowadzone do użycia już w 1999 roku przez OrthoCAD™ (Cadent, Carlstadt, NJ, USA). Nie były one jednak osiągalne na rynku europejskim. W 2001 r. firma Geodim wprowadziła na rynek E-modele® (Geodim Corp., Chanhassen, MN, USA). Obie wspomniane firmy produkowały modele oparte na wycisku silikonowym, a ich ograniczone rozpowszechnienie spowodowane było m.in. ceną zarówno wycisku, jak i modelu. W późniejszym okresie drogę do klinik ortodontycznych utorowały sobie liczne systemy modeli opartych na wycisku alginatowym. Ostatnio wykazano, że przesyłka drogą pocztową wycisku alginatowego nie wpływa na jakość uzyskanego modelu cyfrowego (3).

Modele cyfrowe mają następujące zalety w porównaniu z modelami gipsowymi:

1. są natychmiast osiągalne na ekranie komputerowym, podczas gdy modele gipsowe trzeba najpierw odnaleźć w miejscu przechowywania,

2. wymogi dotyczące miejsca przechowywania modeli gipsowych nie znajdują tutaj zastosowania,

3. modele cyfrowe nie mogą zaginąć, czy ulec zniszczeniu,

4. można je przesłać drogą internetową,

5. mogą być zastosowane w internetowych programach nauczania,

6. jakość informacji dla pacjenta ulega polepszeniu,

7. stomatolog i pacjent mogą śledzić zmiany zachodzące w zgryzie, co może stanowić czynnik motywujący do leczenia.

Istnieje jednak pytanie, czy model cyfrowy jest wystarczająco precyzyjny, by zastąpić model gipsowy. Innymi słowy, czy pomiary, które można uzyskać na modelu cyfrowym są porównywalne z pomiarami, które dotychczas uzyskiwano na modelach gipsowych?

Wcześniej opublikowane badania wykazały, że modele cyfrowe mogą zastąpić modele gipsowe. Pomiary uzyskane przy pomocy techniki komputerowej są równie dokładne jak pomiary wykonane na modelach gipsowych. Dlatego też modele oparte na technice komputerowej stanowią akceptowalną klinicznie alternatywę dla konwencjonalnych modeli gipsowych (4,5). Costalos i wsp. wykazali, że zmienność pomiarów pojedynczego badacza dla modeli cyfrowych była mniejsza niż w przypadku modeli gipsowych, lecz pomiary wykonane przez dwóch różnych badaczy różniły się dla tych dwóch rodzajów modeli (6). Fakt ten przypisano brakowi kalibracji, lecz inne sytuacje, takie jak obecność diastemy, nachylenia i rotacje zębów, lokalizacja punktów stycznych, a także różnice morfologiczne zębów mogły wpłynąć na powtarzalność pomiarów (4). Quimby i wsp. potwierdzili, że różnice pomiędzy pomiarami przeprowadzonymi w oparciu o modele cyfrowe i konwencjonalne były małe i nieistotne klinicznie (7), podczas gdy Okunami i wsp., stosując kryteria Amerykańskiego Towarzystwa Ortodontycznego (AAO), znaleźli pojedyncze istotne różnice między modelami gipsowymi i cyfrowymi. Różnice te można było jednak przypisać zastosowanemu oprogramowaniu komputerowemu (8).

Ponieważ wszystkie wcześniejsze badania zostały wykonane przez doświadczonych specjalistów ortodontów, celem obecnego badania jest ocena powtarzalności pomiarów dla pojedynczego badacza oraz między badaczami, którymi są studenci stomatologii bez doświadczenia ortodontycznego.

Materiał i metody

W badaniu użyto modele badawcze 31 losowo wybranych pacjentów z Kliniki Ortodoncji Wydziału Stomatologii w Aarhus. Badani byli typowymi pacjentami ortodontycznymi z różnym stopniem abrazji, stłoczenia zębów i wad zgryzu. Modele gipsowe zostały wysłane do OrtoLab®, Częstochowa, Polska, gdzie opracowano modele cyfrowe (O3DM®). Zarejestrowanie zgryzu dla modeli cyfrowych przeprowadzono w ten sposób, że modele szczęki i żuchwy zostały najpierw zeskanowane oddzielnie, po czym zostały one zeskanowane łącznie wraz z nadesłanym kęskiem zgryzowym wykonanym w wosku lub silikonie. Modele szczęki i żuchwy zostały następnie automatycznie zestawione tak, że obydwa modele uzyskały wzajemnie właściwą pozycję. Po wzrokowej kontroli cyfrowych punktów zwarcia między zębami szczęki i żuchwy dokonano ewentualnie niewielkiej korekcji ustawienia żuchwy. Gotowe modele cyfrowe zostały pobrane ze strony internetowej O3DM®, a modele gipsowe zostały zwrócone do Wydziału Stomatologii w Aarhus.

2 studentów stomatologii wykonało pomiary zgodnie z następującą procedurą:

• dwa zestawy pomiarów na modelach gipsowych w odstępie minimum 5 dni. Użyto w tym celu cyfrowej suwmiarki (700-113 Mycal Lite™, Mitutoyo America Corp., Plumouth, MI) z dokładnością do 0,01 mm.

• dwa zestawy pomiarów na modelach cyfrowych w odstępie miniumu 5 dni. Wykonano je za pomocą oprogramowania komputerowego udostępnionego przez OrtoLab® (O3DM®, wersja 1.6.06).

Zmierzono następujące parametry:

• Mezjodystalna szerokość zęba 1+, 3+ i 6+.

• Odstęp pomiędzy kłami szczęki definiowany jako odstęp między szczytami guzków mierzony równolegle do płaszczyzny zgryzowej. Przy bardzo nasilonej abrazji wybrano punkt w środku płaszczyzny starcia.

• Szerokość łuku zębowego górnego: odstęp między szczytami guzków policzkowych dystalnych zębów 6+6. W przypadku braku pierwszych trzonowców wykonano pomiary między drugimi trzonowcami; nie wykonywano pomiaru, jeśli brakowało również tych ostatnich.

• Długość łuku zębowego górnego: odstęp między styczną do powierzchni wargowej zęba 1+ a powierzchnią dystalną zęba 6+ równolegle do płaszczyzny strzałkowej.

• Nagryz poziomy: odstęp od brzegu siecznego zęba 1- do powierzchni wargowej zęba 1+ mierzony równolegle do płaszczyzny zgryzowej.

• Nagryz pionowy: maksymalne nachodzenie zęba 1+ na ząb 1- mierzone pod kątem prostym do płaszczyzny zgryzowej.

W celu oceny powtarzalności pomiarów między badaczami obliczono dla każdego z badających błąd metody według wzoru Dahlberga, który określa rozrzut różnic między 2 zestawami pomiarów wykonanych odpowiednio na 31 modelach gipsowych i cyfrowych. Wyniki przedstawiono również w postaci graficznej.

Zmienność pomiarów między badającymi dla modeli gipsowych i cyfrowych oceniono przez porównanie średniej z dwóch zestawów pomiarów wykonanych przez tych 2 badających w celu wyjaśnienia, czy powtarzalność zależała od rodzaju modelu. Wartości powtarzalności zostały ponownie poddane obliczeniom jako „błąd metody” według wzoru Dahlberga. Dla porównania wartości bezwzględnych użyto testu t- Studenta dla zmiennych powiązanych w celu oceny, czy pomiary wykonane w oparciu o modele cyfrowe istotnie różniły się od odpowiednich pomiarów na modelach gipsowych.

Wyniki

Najmniejsze odchylenia między pomiarami obu badających obserwowano w przypadku szerokości zębów; badający uzyskali tu powtarzalność na poziomie 0,1 do 0,2 mm niezależnie od rodzaju modelu. W przypadku pomiarów szerokości i długości łuku zębowego, a także w odniesieniu do poziomego i pionowego nagryzu, błąd metody wahał się między 0,11 a 0,91 mm dla modeli gipsowych i między 0,05 a 0,41 mm dla modeli cyfrowych. Znaleziono istotną różnicę w błędzie metody między badającymi, a także między pomiarami wykonanymi na modelach gipsowych i cyfrowych. Badający I wykazywał ogólnie większe błędy pomiarów niż badający II, zarówno w przypadku modeli gipsowych, jak i cyfrowych. Ponadto błąd metody przy pomiarach na modelach gipsowych był istotnie większy, niż przy odpowiednich pomiarach na modelach cyfrowych.

Zmienność pomiarów między badającymi była większa dla modeli gipsowych w przypadku wszystkich pomiarów z wyjątkiem szerokości zębów. Ogólnie rzecz biorąc, obserwowano większą zgodność między badającymi, gdy pomiary wykonywano na modelach cyfrowych, z wyjątkiem szerokości zębów 1+ i 6+. Zgodność pomiarów między 2 badającymi różniła się w zależności od typu modelu i rodzaju pomiaru. Różnica była największa dla długości łuku zębowego, przedniej szerokości łuku zębowego (odstęp międzykłowy) i tylnej szerokości łuku zębowego między trzonowcami na modelach gipsowych (między 0,70 a 0,75 mm). Dla modelu cyfrowego największą różnicę znaleziono w przypadku przedniej i tylnej szerokości łuku zębowego (0,40 do 0,45 mm). Zgodność między badającymi - model gipsowy, między badającymi - model cyfrowy, między modelami - badający I i między modelami - badający II była największa w przypadku pomiaru szerokości zębów 1+, 3+ i 6+ (między 0,15 a 0,25 mm).

Zmienność pomiarów między modelami była największa w przypadku długości łuku zębowego, pionowego i poziomego nagryzu, zarówno w przypadku badającego I, jak i badającego II (między 0,65 a 1,15).

Przy porównaniu wartości średnich uzyskanych przy 4 zestawach pomiarów (po 2 zestawy dla każdego badającego) nie znaleziono różnic między wynikami uzyskanymi przy pomiarach na modelach gipsowych i cyfrowych.

Dyskusja

Powtarzalność w odniesieniu do pomiarów wykonanych na modelach gipsowych i modelach cyfrowych oceniono dla pomiarów szerokości zębów, szerokości i długości łuku zębowego, jak również nagryzu pionowego i poziomego. Modele gipsowe uznano za „złoty standard”. Powtarzalność była znacznie większa w przypadku pomiarów na modelach cyfrowych niż modelach gipsowych. Nie dotyczyło to jednak szerokości zęba, którą mierzono z taką samą powtarzalnością niezależnie od rodzaju modelu. Wyniki te potwierdzają wcześniejsze dane uzyskane przez Bell i wsp. (9), którzy również dowiedli, że błąd metody przy pomiarach wykonanych na modelach cyfrowych był mniejszy niż w przypadku pomiarów na modelach gipsowych.

Duży błąd metody przy większości pomiarów wykonanych na modelach gipsowych zależy od umiejętności badającego do właściwego umieszczenia suwmiarki w odniesieniu do punktów pomiaru, jak również dokładności bezpośredniego odczytu na cyfrowej suwmiarce lub linijce. Pomiary na modelach cyfrowych są łatwiejsze, gdyż zdefiniowanie płaszczyzny poziomej jest narzucone; to samo dotyczy odczytu wartości. Błąd metody jest więc ograniczony do identyfikacji punktów pomiaru. Pomiar mezjodystalnej szerokości zębów przy użyciu oprogramowania O3DM® stał się łatwiejszy, ponieważ odstępy zawsze są wyznaczane między stycznymi do najbardziej wystających punktów zarysu. Pomimo że punkty pomiaru przed wykonaniem pomiarów były zdefiniowane i ustalone na modelu przez obu badających, istniała istotna różnica w stopniu dokładności, z jaką pomiary te zostały wykonane. Pomijając szerokość zębów 1+ i 6+ największą zgodność między 2 badającymi obserwowano przy pomiarach na modelach cyfrowych, co jest zgodne z obserwacjami uzyskanymi przez Costalos i wsp. (6). Santoro i wsp. (10) wykazali generalnie mniejsze wartości, gdy szerokość zębów mierzono na modelach cyfrowych. Tej niezgodności pomiaru szerokości zębów nie obserwowaliśmy w naszym badaniu, co może wynikać z zastosowanego oprogramowania komputerowego.

Ogólnie rzecz biorąc, niniejsze badanie wykazało dużą powtarzalność pomiarów przy użyciu modeli cyfrowych. Zilberman i wsp. (4) wykazali wprawdzie, że pomiary szerokości zęba na izolowanych zębach przy pomocy cyfrowej suwmiarki były dokładniejsze niż pomiary na modelu cyfrowym. Ta różnica nie wydaje się być istotna w przypadku porównania modeli gipsowych i cyfrowych w warunkach klinicznych. Modele gipsowe do planowania leczenia w Klinice Ortodoncji Wydziału Stomatologii w Aarhus należą obecnie do przeszłości. W zamian używane są modele cyfrowe oparte o oprogramowanie O3DM®, które okazały się równie dokładne i powtarzalne co konwencjonalne modele gipsowe stanowiące „złoty standard”. Ponieważ nie ma statystycznie istotnej różnicy między pomiarami na modelach gipsowych i modelach cyfrowych, te ostatnie mogą być preferowane ze względów praktycznych. Modele cyfrowe są w każdej chwili osiągalne na ekranie komputerowym, nie wymagają miejsca do przechowywania, nie mogą ulec zagubieniu lub zniszczeniu. Ponadto zastosowanie modeli cyfrowych stwarza możliwość przeprowadzenia wirtualnych konferencji z innymi ortodontami, opracowania internetowych programów nauczania, lepszej identyfikacji pacjentów i przez to możliwość lepszej jakości pracy, kontroli leczenia i informacji dla pacjenta.

Wadą modeli gipsowych, które wytwarza się w małych laboratoriach wielu klinik stomatologicznych w całej Danii jest fakt, że często zawierają one pęcherzyki powietrza i nie są dokładnie opracowane, co utrudnia ocenę zębów i zgryzu i przez to umniejsza ich użyteczność w leczeniu. Modele cyfrowe nie mają wyżej wspomnianych braków i są zestawione w prawidłowym zgryzie. Poza tym modele cyfrowe mogą być użyte w procesie porozumiewania się między specjalistami, stomatologami ogólnymi, asystentami klinicznymi i pacjentami dla uniknięcia potencjalnych błędów w przekazie informacji i dokumentacji lekarskiej.

Jeszcze jedna zaleta modeli cyfrowych to fakt, że w przeciwieństwie do modeli gipsowych nie mogą one ulec manipulacji, gdyż zabezpieczone są one podpisem elektronicznym, co uniemożliwia ich zafałszowanie przez wykonanie nowego wycisku z innego modelu. Z powodów wyżej wymienionych należy więc w chwili obecnej preferować modele cyfrowe.

Wnioski

Pomiary przeprowadzone na konwencjonalnych modelach gipsowych i modelach cyfrowych nie różnią się statystycznie. Pomiary wykonane na modelach cyfrowych cechowały się większą powtarzalnością niż pomiary wykonane na modelach gipsowych. Zmienność między badającymi była mniejsza w przypadku modeli cyfrowych niż modeli konwencjonalnych. Dotyczyło to wszystkich pomiarów z wyjątkiem mezjodystalnej szerokości zęba. Modele cyfrowe można zatem uznać za udokumentowaną alternatywę dla modeli gipsowych.

Podziękowanie

Podziękowania dla Christiana S. Melsena (OrtoLab®, Częstochowa, Polska) za udostępnienie oprogramowania komputerowego O3DM® oraz instrukcji jego użytkowania.

Lene Rosbjerg

Emilie Neumann

Michel Dalstra

Birte Melsen

Tłum. z j. duńskiego: Ewa Czajkowska-Robaczyk